Władysław Suryn

---

Życiorys

Władysław Suryn przyszedł na świat 7 czerwca 1894 roku w Krośnie, które wówczas było miastem powiatowym w ramach Królestwa Galicji i Lodomerii. Pochodził z rodziny Włodzimierza, pełniącego funkcję dyrektora Kasy Oszczędnościowej, oraz Eugenii z Bielińskich, która odeszła w 1951 roku. Edukację rozpoczął w c. k. Szkole Realnej w swoim rodzinnym mieście.

Do roku 1914 aktywnie udzielał się w tajnym skautingu oraz Związku Strzeleckim, a następnie zdecydował się wstąpić do Legionów Polskich. Począwszy od 1 września 1915 roku, był świadkiem wielu przełomowych zdarzeń w 1. baterii 1 pułku artylerii. Jego odwaga ujawniała się w trakcie walk, gdzie brał udział w potyczkach nad Styrem, Kostiuchnówką, w Wołczecku, Nowej Rudzie, Stobychwie, Rudce Miryńskiej oraz Sitowiczach od 23 września 1915 roku do 8 października 1916 roku.

Na wiosnę 1917 roku, jego umiejętności bojowe zostały docenione przez komendę 1 pułku artylerii, co zaowocowało wnioskiem o przyznanie mu Krzyża Wojskowego Karola. W okresie od 21 maja do 23 lipca 1917 roku kształcił się na artyleryjskim kursie oficerskim w Górze Kalwarii. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. 18 marca 1919 roku, jako podoficer legionów, uzyskał stopień podporucznika artylerii.

Późniejsze przeniesienia do różnych jednostek wojskowych pozwoliły mu na dalszy rozwój kariery. Walcząc w 13 pułku artylerii polowej podczas wojny z bolszewikami, wyróżnił się podczas bitwy pod Kotiurzyńcami, co miało miejsce 28 kwietnia 1920 roku. Jego stopień porucznika potwierdzono 19 stycznia 1921 roku, retroaktywnie zajmując miejsce w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera.

Po zakończeniu wojny, Suryn pozostał w wojsku jako oficer zawodowy, kontynuując służbę w 13 pułku artylerii w garnizonie Równe. Został zweryfikowany w stopniu kapitana 3 maja 1922 roku, a 12 kwietnia 1927 roku otrzymał awans na majora. W czerwcu tego samego roku objął dowództwo II dywizjonu 13 pułku, a kolejno przenoszono go na różne stanowiska, aż do 31 sierpnia 1939 roku, gdy dowodził 33 pułkiem artylerii lekkiej.

Niestety, po kapitulacji Lwowa, Suryn trafił do niewoli sowieckiej, gdzie przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie, a jego ciało pochowano w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach. Obecnie od 17 czerwca 2000 roku miejsce to nosi miano Cmentarza Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie, a jego nazwisko znajduje się na Liście Starobielskiej NKWD pod numerem 3157.

Dopiero 5 października 2007 roku, minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, nadał mu pośmiertnie stopień pułkownika, oficjalnie ogłaszając ten awans 9 listopada 2007 roku podczas uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Na cmentarzu komunalnym w Krośnie spoczywa jego żona, Nina Surynowa z Tockich, która zmarła w 1967 roku.

Ordery i odznaczenia

Władysław Suryn był osobą, która otrzymała wiele odznaczeń i wyróżnień za swoje zasługi. Jego osiągnięcia zostały docenione przez władze, co potwierdzają przyznane mu odznaczenia. Oto lista najważniejszych z nich:

• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych czterokrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

---

Oceń: Władysław Suryn

---