Leszek Kozłowski

---

Życiorys

Leszek Kozłowski przyszedł na świat 29 lipca 1929 roku w Krośnie, w rodzinie robotniczej, jako syn Jana. Po zakończeniu edukacji na poziomie podstawowym, w Piekiełku, Przykład Piekiełka, rozpoczął pracę jako robotnik w Zakładach Farmaceutycznych w Tarchominie, gdzie był zatrudniony od 1 listopada 1944 do 28 lutego 1945, Tarchomin. Następnie uczył się w gimnazjum mechanicznym w Skawiencicach od 1 marca 1945 do 24 kwietnia 1947. Jego dalsze kształcenie zostało przerwane, gdy ochotniczo wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego.

Kozłowski ukończył zaocznie Liceum Ogólnokształcące w Warszawie, zdając maturę, co było istotnym krokiem w jego edukacji. W 1951 roku wszedł w związek małżeński z Danutą Kraśniej, a w wyniku tego małżeństwa doczekał się dwóch córek: Bożeny i Kamili.

W Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki wprowadził liczne zmiany, zarówno organizacyjne, jak i personalne. Udało mu się znacząco rozbudować i zmodernizować bazę dydaktyczną oraz unowocześnić infrastrukturę tej instytucji. Opinie na temat jego pracy, wystawione przez szefa Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego, gen. broni Wojciecha Barańskiego, były bardzo pozytywne.

W późniejszych latach życia Kozłowski borykał się z poważną chorobą, co zmusiło go do hospitalizacji. Zmarł 31 lipca 1983 roku w Warszawie. Spoczął na Powązkach Wojskowych w Warszawie, w kwaterze B4-9-2. Jego śmierć była znaczącą stratą dla społeczności wojskowej.

Dodatkowo, 5 września 1983 roku został skreślony z ewidencji generałów i admirałów. W dniu 10 października 1983 roku gen. broni Florian Siwicki, pełniący obowiązki Ministra Obrony Narodowej, pośmiertnie uhonorował go wpisem do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich”, co stanowi dowód uznania dla jego służby i dokonań.

Przebieg służby według zeszytu ewidencyjnego

Leszek Kozłowski rozpoczął swoją służbę wojskową 25 kwietnia 1947 roku, ochotniczo przystępując do Ludowego Wojska Polskiego. Zgłoszenie miało miejsce w Wojskowej Komendzie Rejonowej w Raciborzu – Koźlu.

Tuż po wstąpieniu, odbył szkolenie w 3 szkolnym pułku czołgów, które miało miejsce od 25 kwietnia do 30 sierpnia 1947 roku.

Następnie, od 30 sierpnia 1947 do 27 lutego 1948, pełnił rolę starszego pisarza w kancelarii ogólnej w Głównym Inspektoracie Broni Pancernej. W kolejnych miesiącach, od 28 lutego do 30 marca 1948 roku, pracował jako starszy pomocnik kierownika referatu czołgowego w Centralnej Składnicy Sprzętu Pancernego.

W dalszym etapie kariery, od 31 marca do 29 września 1948, pracował jako magazynier żywnościowy w Wojskowym Sanatorium Przeciwgruźliczym. Po tym, w latach 30 września 1948 do 11 września 1949, był podchorążym w Oficerskiej Szkole Piechoty Nr 1, gdzie ukończył z wynikiem bardzo dobrym.

Po skończeniu szkolenia, od 12 września 1949 do 1 listopada 1950, pełnił obowiązki dowódcy plutonu strzeleckiego w 27 zmotoryzowanym pułku piechoty w stopniu porucznika.

Kolejne miesiące przyniosły mu możliwość zdobycia wiedzy na kursie dowódców kompanii w Wyższej Szkole Piechoty, który ukończył z również znakomitym wynikiem, od 2 listopada 1950 do 4 lipca 1951. Następnie, do 12 stycznia 1952 roku, był kierownikiem kreślarni w Głównym Inspektoracie Wyszkolenia Bojowego w stopniu kapitana.

Następnie kontynuował karierę, pracując jako kierownik kreślarni w Wydziale Ogólnym tego samego inspektoratu od 13 do 14 lutego 1952, a potem jako adiutant zastępcy szefa Głównego Zarządu Wyszkolenia Bojowego do 27 lutego 1952.

Od 28 lutego do 23 sierpnia 1952 był pomocnikiem szefa Wydziału, a następnie od 24 sierpnia 1952 do 16 kwietnia 1954 roku pełnił ważną rolę jako pomocnik szefa Oddziału Wyszkolenia Oficerów i Sztabów w Głównym Zarządzie Wyszkolenia Bojowego.

Po tej funkcji, w latach 17 kwietnia do 2 listopada 1954, kontynuował jako pomocnik szefa Wydziału Oficerów i Sztabów w tym samym zarządzie. Od 3 listopada 1954 do 30 września 1957 był słuchaczem Fakultetu Ogólnowojskowego Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, który ukończył z doskonałym wynikiem.

Po zakończeniu nauki, od 1 października do 4 listopada 1957 roku znajdował się w dyspozycji dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Następnie objął stanowisko dowódcy kompanii piechoty zmotoryzowanej w 1 Praskim pułku zmechanizowanym, które pełnił do 4 sierpnia 1958.

następnie, od 5 sierpnia 1958 do 7 września 1960, dowodził batalionem piechoty zmotoryzowanej w 1 Praskim pułku zmechanizowanym. Od 8 września 1960 do 28 września 1961, objął funkcję szefa sztabu 3 pułku zmechanizowanego 1 Dywizji Zmechanizowanej.

W latach 29 września 1961 do 11 lutego 1962 był szefem sztabu i zastępcą dowódcy wspomnianego pułku, a następnie dowódcą pułku od 12 lutego 1962 do 8 stycznia 1963 w stopniu pułkownika.

Od 9 stycznia 1963 do 30 września 1966, pełnił funkcję szefa sztabu oraz zastępcy dowódcy 3 Dywizji Zmechanizowanej. Wkrótce po tym, w 1 października 1966 roku, rozpoczął podyplomowy kurs operacyjno-strategiczny w ASG WP, który zakończył 20 lipca 1967.

Od 21 lipca 1967 do 15 kwietnia 1968, kierował Wydziałem II Doskonalenia Taktycznego Oddziału I Operacyjnego w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a od 16 kwietnia 1968 do 19 sierpnia 1970 urzędował jako p.o. szefa Oddziału I Operacyjnego w tymże sztabie.

W kolejnych miesiącach, od 20 sierpnia do 23 września 1970, był szefem Oddziału I Operacyjnego, a następnie, od 24 września 1970 do 21 września 1972, pełnił funkcję p.o. dowódcy 9 Dywizji Zmechanizowanej.

W końcowym etapie swojej kariery, od 22 września 1972 roku do 2 sierpnia 1973, był dowódcą tejże dywizji, a następnie, od 3 sierpnia 1973 do 29 marca 1978, objął dowództwo 7 Dywizji Desantowej.

Ostatnim punktem jego kariery było stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych, które zajmował do 31 lipca 1983 roku.

Awanse

Leszek Kozłowski przeszedł przez szereg awansów w swojej karierze wojskowej, które świadczą o jego rosnącej odpowiedzialności oraz zasługach. Poniżej znajduje się lista jego awansów na poszczególne stopnie wojskowe:

• podporucznik – 1949,
• porucznik – 1951,
• kapitan – 1954,
• major – 1958,
• podpułkownik – 1962,
• pułkownik – 1967,
• generał brygady – 1975.

Życie prywatne

Leszek Kozłowski spędził część swojego życia we Wrocławiu, gdzie zbudował swoje osobiste i zawodowe relacje. Jego życie zakończyło się w Warszawie, gdzie został pochowany obok swojej żony, Hanny Eulalii Pijewskiej-Kozłowskiej, która odeszła w 2009 roku. Para miała dwie córki, które są częścią ich rodzinnej historii.

Ordery i odznaczenia

Leszek Kozłowski w swojej karierze został odznaczony licznymi wyróżnieniami, które podkreślają jego wkład w rozwój kraju oraz sił zbrojnych. Oto lista odznaczeń, które otrzymał:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (IX.1981),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (IX.1973),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (X.1968),
• Złoty Krzyż Zasługi (X.1960),
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (VII.1974),
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (IX.1969),
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (X.1962),
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (IX.1954),
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (IX.1974),
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (IX.1970),
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (XII.1968).

---

Oceń: Leszek Kozłowski

---