Karol Zborowski

---

Życiorys

Karol Zborowski przyszedł na świat 14 stycznia 1892 roku w Krośnie, które wówczas było powiatowym miastem w ramach Królestwa Galicji i Lodomerii. Pochodził z rodziny o ustabilizowanej pozycji, jego ojcem był Wojciech, kierownik w rafinerii, a matką Anna, z domu Wojtyczek.

W trakcie I wojny światowej wstąpił do 1 Pułku Artylerii Legionów Polskich, gdzie nabywał doświadczenie wojskowe. Już we wrześniu 1916 roku osiągnął awans na ogniomistrza, co świadczy o jego umiejętnościach oraz zaangażowaniu w służbę.

Po wojnie, 18 marca 1919 roku, został mianowany podporucznikiem artylerii, pełniąc wówczas służbę w 1 Pułku Artylerii Polowej. W czerwcu 1921 roku, po kilku latach służby, trafił do 11 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej. Jego kariera wojskowa rozwijała się dynamicznie, wkrótce został przeniesiony do 10 Pułku Artylerii Ciężkiej w Przemyślu, gdzie dowodził 6. baterią.

W dniu 3 maja 1922 roku, Zborowski został zweryfikowany w stopniu kapitana, co potwierdzało jego status w korpusie oficerów artylerii, z 225. lokatą, a jego awanse były konsekwentne i systematyczne. W październiku 1924 roku dostał się do 17 Pułku Artylerii Polowej w Gnieźnie, gdzie od grudnia 1925 roku pełnił funkcję kwatermistrza pułku.

Nieco później, w kwietniu 1927 roku, awansował na majora, uzyskując 17. lokatę w korpusie oficerów artylerii. W listopadzie tegoż roku został dowódcą III dywizjonu, co pokazuje, jak w tłumie ambitnych oficerów wyrastał na lidera.

W kolejnych latach Zborowski przenosił się między jednostkami, zyskując kolejne awanse i odpowiedzialności. W lutym 1932 roku oficjalnie trafił do 19 Pułku Artylerii Lekkiej w Nowej Wilejce, gdzie dowodził III dywizjonem detaszowanym w Lidzie. W styczniu 1934 roku stał się podpułkownikiem, z 5. lokatą w korpusie artylerii, co było kolejnym sukcesem w jego karierze.

Jego różnorodna służba wojskowa kulminowała w najważniejszych momentach tuż przed wybuchem II wojny światowej. Z dniem 2 czerwca 1939 został przeniesiony do Komendy Obozu Ćwiczeń Leśna, gdzie był komendantem garnizonu oraz polskim komendantem Legionu Czechów i Słowaków. Po inwazji nad Polskę w dniu 19 września 1939 roku, przekroczył granicę z Węgrami, a następnie został internowany.

W kolejnych miesiącach jego sytuacja uległa dramatycznej zmianie. W listopadzie 1944 roku został przekazany Niemcom i trafił do obozu jenieckiego Luckenwalde. Po wojnie, 21 czerwca 1945 roku, zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Kraków Miasto. Już 23 sierpnia 1945 roku wystąpił z wnioskiem o przyjęcie do służby czynnej w Wojsku Polskim.

Karol Zborowski zmarł 6 czerwca 1961 roku w Warszawie, a jego ostatnią ziemią spoczynku był cmentarz Powązkowski. Oprócz osiągnięć wojskowych, prowadził życie prywatne, żeniąc się z Jadwigą z Doboszyńskich, z którą doczekał się syna Zygmunta.

Ordery i odznaczenia

Karol Zborowski był osobą, która otrzymała wiele uznawanych wyróżnień za swoje zasługi. Jego działalność w walce o niepodległość, jak i długotrwała służba dla kraju, zostały docenione w sposób szczególny.

• Krzyż Niepodległości – przyznany 6 czerwca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych, który otrzymał dwukrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi – nadany w 1938 roku,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 – przyznany w 1928 roku,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości – otrzymany również w 1928 roku,
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę – nadany w 1938 roku,
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę.

---

Oceń: Karol Zborowski

---