Ewa Orlof

---

Życiorys

Ewa Orlof przyszła na świat w 1942 roku. Po ukończeniu szkoły podstawowej oraz średniej, rozpoczęła edukację na kierunku historia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1971 roku podjęła pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, gdzie na początku zatrudniona była jako starszy asystent.

W 1976 roku uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na swojej macierzystej uczelni, co pozwoliło jej na awans na stanowisko adiunkta. W 1985 roku, Rada Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego nadała jej stopień naukowy doktora habilitowanego w specjalności historia najnowsza. Niedługo po tym została mianowana docentem w rzeszowskiej uczelni pedagogicznej, a następnie, po jej przekształceniu w Uniwersytet Rzeszowski, uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego.

Oprócz pracy naukowej i dydaktycznej, Ewa Orlof angażowała się również w działalność organizacyjną w rzeszowskiej uczelni. Przez trzy kadencje pełniła funkcję prodziekana, najpierw na Wydziale Humanistycznym w latach 1984–1987, a następnie na Wydziale Społeczno-Pedagogicznym w latach 1987–1993. W latach 1993–1999 piastowała stanowisko prorektora ds. studenckich i toku studiów. Dodatkowo, od 1992 do 1994 roku, była członkiem Komitetu Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej, który zajmował się sekcją Politologii i Dziennikarstwa.

Po powstaniu Uniwersytetu Rzeszowskiego działała jako prorektor ds. studenckich i akredytacji w latach 2002–2005 oraz 2005–2008, a także była kierownikiem Studium Doktoranckiego w latach 2000–2004. Przez długi czas stała na czele Zakładu Historii Powszechnej Najnowszej w Instytucie Historii. Obecnie jej praca skupia się w Katedrze Politologii, gdzie działa w Zakładzie Międzynarodowych Stosunków Politycznych i Gospodarczych.

Ewa Orlof pełni funkcję wiceprzewodniczącej Komisji Polsko-Słowackiej Polskiej Akademii Nauk, współpracując z Słowacką Akademią Nauk. Jest także członkiem Komisji Historycznej krakowskiego oddziału Polskiej Akademii Nauk, jak również Komisji Środkowoeuropejskiej oraz Komisji do Oceny Podręczników Szkolnych w Polskiej Akademii Umiejętności.

Dorobek naukowy i odznaczenia

Badania oraz osiągnięcia naukowe Ewy Orlof można podzielić na trzy główne obszary tematyczne. Pierwszym z nich jest historia polityczna oraz relacje międzynarodowe w Europie Środkowej, z naciskiem na historię Czech i Słowacji oraz na ich związki z Polską. Drugą kategorią są wydarzenia w Polsce w XX wieku, w szczególności aspekty związane z historią polityczną. Obejmuje to również zagadnienia regionalne dotyczące miast w Podkarpaciu. Trzecim nurtem badań naukowych są polsko-ukraińskie stosunki po uzyskaniu niepodległości przez Ukrainę.

Ewa Orlof opublikowała ponad 100 prac naukowych, w tym 12 książek oraz tekstów źródłowych. Do jej najbardziej znaczących publikacji należą:

• Dyplomacja polska wobec sprawy słowackiej w latach 1938–1939, Kraków 1980,
• Polska działalność polityczna, dyplomatyczna i kulturalna w Słowacji w latach 1919–1937, Rzeszów 1984,
• Orawa i Spisz w latach 1918–1920, Szczawnica 1990,
• Najnowsza historia Polski 1918–1939. Wybór tekstów źródłowych, Rzeszów 1991,
• Stosunki polsko-czesko-słowackie w latach 1918–1945, Rzeszów 1992,
• Programy partii i stronnictw politycznych w Polsce w latach 1918–1939, Rzeszów 1993,
• Myśl programowa opozycji demokratycznej w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1976–1980, Rzeszów 1993,
• Od poznania do zrozumienia. Polacy, Czesi, Słowacy w XX wieku, Rzeszów 1999.

W uznaniu za swoją działalność naukową, dydaktyczną oraz organizacyjną, Ewa Orlof została uhonorowana licznymi nagrodami oraz odznaczeniami, zarówno uczelnianymi, jak i resortowymi oraz państwowymi. Wśród nich znajdują się m.in.: Złoty Krzyż Zasługi (1985), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1989) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1998).

---

Oceń: Ewa Orlof

---