Jerzy Karol Ablewicz, urodzony 1 listopada 1919 roku w Krośnie, to postać, której działalność miała istotne znaczenie dla Kościoła katolickiego w Polsce.
Po długiej i zasłużonej służbie, zmarł 31 marca 1990 roku w Tarnowie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w społeczności lokalnej i duchowej.
W latach 1962–1990 pełnił obowiązki biskupa diecezjalnego tarnowskiego, a jego wkład w rozwój diecezji oraz wspólnoty wiernych był nieoceniony.
Od 1987 roku nosił tytuł arcybiskupa ad personam, co dodatkowo podkreślało jego ważną rolę i znaczenie w strukturach Kościoła.
Życiorys
Urodziny Jerzego Ablewicza miały miejsce 1 listopada 1919 roku w Krośnie. Z jego rodziny pochodził również starszy brat Adam, który wybrał drogę kapłaństwa. Młody Jerzy rozpoczął swoją edukację w Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika, gdzie w 1937 roku zdał maturę. W tym samym roku dołączył do Sodalicji Mariańskiej, co miało duże znaczenie w jego późniejszym życiu duchowym i kapłańskim.
Po maturze przez pewien czas studiował filozofię i teologię w Instytucie Teologicznym w Przemyślu oraz kształcił się w Wyższym Seminarium Duchownym. Rozpoczął tam swoją formację kapłańską. Wobec trudnych warunków, które przyniósł wrzesień 1939 roku, seminarium zostało zamknięte, a Ablewicz kontynuował studia w Brzozowie od maja 1940 roku. W kaplicy seminaryjnej w willi Anatolówka, 3 marca 1943, otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa diecezjalnego Franciszka Bardy.
Po święceniach kontynuował swoją edukację w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w którym uzyskał doktorat w 1949 roku na podstawie dysertacji poświęconej tematowi Tomistycznej metafizyki dobra. W latach 1943-1946 miał zaszczyt być wikariuszem w parafii św. Józefa w Trzcieńcu, a później w parafii św. Mikołaja w Pnikucie oraz w parafii Ducha Świętego w Przeworsku.
W roku 1955 Ablewicz objął urząd sędziego synodalnego i jako promotor wiary brał udział w kanonizacyjnych procesach informacyjnych ks. Jana Balickiego oraz ks. Bronisława Markiewicza. Od 1949 roku prowadził wykłady z filozofii w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, pełniąc w nim także funkcje prefekta oraz wicerektora, a jego działalność edukacyjna obejmowała wiele pokoleń kandydatów do kapłaństwa.
W 1962 roku papież Jan XXIII powołał go na biskupa diecezjalnego diecezji tarnowskiej, a jego święcenia biskupie miały miejsce 20 maja 1962 roku w bazylice katedralnej św. Jana Chrzciciela i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Przemyślu. Udzielił mu ich arcybiskup Eugeniusz Baziak, wspierany przez innych biskupów. Jako biskup przyjął zawołanie „Lavare pedes” (Umywać stopy), co podkreślało jego oddanie służbie.
Zaraz po objęciu stanowiska, 26 maja 1962 roku, formalnie przejął diecezję, a dzień później wystąpił podczas ingresu do katedry Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie. Organizował IV synod diecezjalny oraz powołał studium humanistyczne w miejsce zamkniętego przez władze seminarium.
Ablewicz był panelem znacznych reform w diecezji. Wprowadzał programy edukacyjne dla kapłanów, umożliwiając im pracę w krajach zachodnioeuropejskich i Ameryce Południowej. Działał również misyjnie, uruchamiając chrystianizacyjną misję w Ludowej Republice Konga. W swoim zarządzaniu skupił się na reformach kurii oraz ustanowieniu rad duszpasterskiej i kapłańskiej.
Pod jego przewodnictwem powstały 132 nowe parafie, a także Dom Księży Emerytów w Zbylitowskiej Górze i Dom Samotnej Matki w Tarnowie. Dbał o kwestie charytatywne, wznawiając działalność diecezjalnej Caritas oraz redagując pismo „Tarnowskie Studia Teologiczne”. Jego prace na rzecz beatyfikacji błogosławionej Kingi i Karoliny Kózki były także ważnym elementem jego działalności duszpasterskiej.
Prawdziwie duchowy przywódca, Ablewicz zorganizował peregrynacje Matki Boskiej Częstochowskiej. Zasłynął również z uczestnictwa w wizycie papieża Jana Pawła II w diecezji tarnowskiej w 1987 roku, kiedy to został wyniesiony do tytułu arcybiskupa ad personam.
Jako członek Episkopatu Polski, brał aktywny udział w pracach różnych komisji, m.in. Komisji ds. Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Uczestniczył w sesjach Soboru Watykańskiego II oraz w Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym w Filadelfii.
Konsekrował także biskupów pomocniczych, w tym Józefa Gucwę i Władysława Bobowskiego. Jego wkład w Kościół katolicki w Polsce jest niezatarte. Ostatnie dni jego życia spędził w Tarnowie, gdzie zmarł 31 marca 1990 roku. Krótko po śmierci jego ciało spoczęło w krypcie katedry tarnowskiej.
W hołdzie dla jego osiągnięć, jego imię nadano Klubowi Inteligencji Katolickiej w Tarnowie, jak również Archiwum Diecezjalnemu. Utworzono fundację jego imienia, która przyznaje stypendia uzdolnionej młodzieży oraz nazwano jego imieniem jedną z ulic w Tarnowie.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Eugeniusz Kriegelewicz | Remigiusz Kranc | Kazimierz Lagosz | Michał z Krosna | Piotr z Krosna | Stanisław Haręzga | Szymon ZuzakOceń: Jerzy Ablewicz