Eugeniusz Kriegelewicz to postać znacząca w polskiej historii kościelnej oraz religioznawczej. Urodził się w 1916 roku, a swoją działalność na rzecz Kościoła Polskokatolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej rozpoczął na szerszą skalę w latach powojennych.
W latach 1951-1957 pełnił funkcję biskupa oraz był jednym z członków kolegium zarządzającego tego kościoła, co znacząco wpłynęło na rozwój instytucji w Polsce. Jako duchowny, Kriegelewicz aktywnie działał na rzecz umacniania duchowości w swoim otoczeniu.
Dodatkowo, był również zaangażowany w działalność Polskiego Towarzystwa Religioznawczego, co podkreśla jego wszechstronność i zaangażowanie w badania nad religią oraz kulturą. Jego życie zakończyło się 28 maja 1990 roku, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo.
Życiorys
Eugeniusz Kriegelewicz, znany także jako Eugeniusz Alfons Kriegel, rozpoczął swoje życie duchowne jako franciszkanin konwentualny, przyjmując w zakonie imię Anioł. Uroczystość jego święceń kapłańskich miała miejsce w roku 1942, kiedy to otrzymał je z rąk kardynała Adama Stefana Sapiehy. W latach 1945–1946 aktywnie uczestniczył w budowaniu struktur Kościoła rzymskokatolickiego na Pomorzu Zachodnim, a jego pierwszą powojenną posługą było bycie proboszczem parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Dąbiu.
W trakcie swojej kariery wdał się w spór z infułatem Edmundem Nowickim, z powodu odmowy podporządkowania się administraturze apostolskiej kamieńskiej, lubuskiej oraz prałaturze pilskiej. W 1946 roku, niezadowolony z sytuacji w Kościele katolickim, podjął decyzję o wystąpieniu z niego i dołączył do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego.
W ramach PNKK pełnił rolę proboszcza parafii Zmartwychwstania Pańskiego w Krakowie oraz był administratorem parafii w Nowym Wiśniczu. Dodatkowo, pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Posłannictwo”. W roku 1951 zaangażował się w przekształcenie diecezji Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w niezależny Kościół Polskokatolicki, przewodnicząc Tymczasowemu Komitetowi Rządzącemu Kościoła w latach 1951–1952.
Na zjeździe duchowieństwa Kościoła Narodowego, który odbył się 24 lipca 1952 roku w Warszawie, Eugeniusz Kriegelewicz został wybrany jako jeden z dwóch biskupów Kościoła Polskokatolickiego. Jego elekcja została uroczyście potwierdzona podczas III Synodu Ogólnopolskiego, który miał miejsce w Warszawie pomiędzy 8 a 11 grudnia 1952 roku. Sakra biskupia odbyła się w katedrze Świętego Ducha w Warszawie, gdzie przyjął ją wspólnie z Julianem Pękalą, a głównym konsekratorem był biskup mariawicki Maria Jakub Próchniewski.
Jednak w roku 1956 Eugeniusz Kriegelewicz postanowił ustąpić ze wszystkich pełnionych funkcji kościelnych, a rok później podjął decyzję o wystąpieniu z Kościoła Polskokatolickiego. Opuszczając stan kapłański, zaczął przyjmować racjonalistyczne poglądy, które ostatecznie doprowadziły go do ateizmu. Jako świecka osoba, poświęcił się pracy naukowej oraz pisarskiej. Był także wykładowcą na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Religioznawczego.
W ostatnich latach życia Kriegelewicz zdecydował się na nawrócenie do chrześcijaństwa i zmarł jako katolik. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Skolimowie.
Publikacje
Lista publikacji Eugeniusza Kriegelewicza obejmuje szereg prac, które są ważnym wkładem w dziedzinie teologii i religioznawstwa.
- Etyka katolicka w świetle teologii moralnej (1958),
- Humanizm i kultura świecka (1958),
- Światopogląd katolicki a nauka (1959),
- Z zagadnień laicyzacji obyczajów (1961),
- Prelegent, przemówienie: poradnik metodyczny (1967),
- Wprowadzenie do przedmiotu religionznawstwa (1977),
- Wybrane zagadnienia z historii porównawczej religii świata (1987).
Przypisy
- Bp Wiktor Wysoczański, Kościół Polskokatolicki w Polsce członkiem Unii Utrechckiej, [z: "Rodzina", 03.2007 r., s. 6-7]
- Skład Nowej Rady Kościoła [z: "Posłannictwo", 02.04.1953 r., s. 33]
- "Posłannictwo", nr 4-6/1947
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Remigiusz Kranc | Kazimierz Lagosz | Michał z Krosna | Piotr z Krosna | Stanisław Haręzga | Szymon Zuzak | Jerzy AblewiczOceń: Eugeniusz Kriegelewicz